Girişimci, yeni girişimler peşinde koşarken bir tür riski – genellikle finansal – kabul eden kişidir. Kelime, yeni bir proje veya fırsat düzenleyen herhangi bir kişi için geçerli olabilir, ancak çoğu zaman bir iş bağlamında kullanılır. Bu roldeki bir kişi genellikle yenilikçi, bağımsız, iyimser, yaratıcı ve çalışkan olarak tanımlanır.
Risk, girişimciliğin temel özelliğidir. Bu, girişimcinin risk için sonsuz bir toleransa sahip olduğu anlamına gelmez; bunun yerine, başarılı girişimcinin belirli bir çaba için ne kadar riskin uygun olduğunu belirleyebildiği anlamına gelir. Yenilik yapmak ve yaratmak için yeterince riski kabul etmelidir, ancak iş veya faaliyetin karlı olmayacağı kadar değil. Finansal risk, girişimcilerin karşılaştığı en yaygın risk türüdür. Genellikle belirli bir projeye kendi paralarıyla ve diğer tarafların parasıyla katkıda bulunmak zorundadırlar. Başarısızlık yalnızca kendi geçim kaynaklarına ve birikimlerine değil, diğer yatırımcıların da hayatına mal olabilir. Ancak girişim başarılı olursa, finansal ödüller büyük olabilir.
Diğer risk türleri de mevcuttur. Girişimciler, yenilikleri toplumsal normlara meydan okursa sosyal riskle karşı karşıya kalabilir veya sıkı çalışmaları kendilerinin veya ailelerinin huzurunu etkilediği için psikolojik riskle karşılaşabilirler. Birçoğu, genellikle girişimci olmakla gelen bağımsızlık, kötü şöhret ve topluma değerli bir şeye katkıda bulunma hissinin bu tehlikelerden daha ağır bastığını fark eder – ancak bu ödüller nadiren hemen görünür.
Birçok girişimcinin ek özellikleri arasında kendiliğinden yaratıcılık ve somut verilerin yokluğunda karar verme istekliliği sayılabilir. Yeni bir şey yaratma veya somut bir şey inşa etme ihtiyacı ile harekete geçmiş olabilir. Yeni işletmelerin başarı oranları düşük olduğundan, bu roldeki bir kişinin de önemli ölçüde sebat etmesi gerekir. Yerleşik işletmeler tarafından domine edilemeyecek kadar küçük veya çok yeni bir pazar nişine odaklanarak en büyük başarı şansına sahip olabilir.
Çoğu toplum girişimcilere ve girişimci ruha değer verir. Hükümetler ve diğer kuruluşlar faaliyetlerini teşvik etmek için ucuz sermayeye, vergi muafiyetlerine ve yönetim tavsiyelerine erişim ayarlayabilir. Örneğin, birçok üniversite, en son araştırmaları pazarlanabilir ürünlere dönüştürmeyi uman girişimciler için “iş kuluçka merkezleri” kurar. Bu yeni teknolojilerin icadı, istihdam ve gelir sağlayan endüstrilerin gelişmesine yol açabilir.
Girişimcilik her zaman bir işi yürütmekle aynı şey değildir, ancak ikisi önemli ölçüde örtüşebilir. Çoğu girişimci son derece bağımsızdır ve bu da girişimleri başarılı olduğunda sorunlara neden olabilir. Küçük bir şirkette, genellikle işin birçok yönünü kişisel olarak yönetebilirler, ancak şirket belirli bir büyüklüğün üzerine çıktığında bu genellikle mümkün olmaz. Bir girişimci istikrarlı bir şirket yönetmenin büyüyen bir şirketi yürütmekten farklı olduğunu anlamadığında yönetim çatışmaları ortaya çıkabilir. Girişimci genellikle yenilik yapmaya ve işi şansa bırakmaya çalışır; Bununla birlikte, istikrarlı bir şirketin yöneticisi, satış oluşturmak ve bir marka oluşturmak gibi farklı bir odağa sahip olabilir. Sorun genellikle girişimci tarafından ya yeni bir girişime başlamak, hissedarlar tarafından zorlanmak ya da yeni bir dizi önceliğe uyum sağlamakla çözülür.
Bu, büyük işletmelerin yenilik yapamayacağı anlamına gelmez. Bir kurum içi girişimci, bir girişimci gibi hareket eden ancak büyük bir organizasyon veya şirketin sınırları içinde hareket eden bir kişidir. Bu kişi icat etmeye ve yaratmaya devam ediyor, ancak odak noktası ya bir kuruluşun yöntemlerini güncelliyor ya da kuruluşun tanıtabileceği ve sağlayabileceği yeni teklifler yaratıyor. Buradaki fikir, şirketin bir girişimcinin karakteristiği olan yaratıcılık ve ileri görüşten yararlanırken, yenilikçinin yeni şeyler denemek için ihtiyaç duyduğu desteği ve fonu almasıdır.
